Όταν τον προηγούμενο Μάρτιο ένας φίλος με προέτρεψε να αγοράσω ένα ποδήλατο...
και να ποδηλατώ καθημερινά στους δρόμους της Αθήνας μου φάνηκε μια τρελή ιδέα. «Θα μας σκοτώσουν τα Ι.Χ.» είπα μέσα μου αλλά επειδή είχα και την περιέργεια τελικά το έκανα το βήμα.
Πήγα σε ένα σχετικό μαγαζί και άρχισα τις αγορές: ποδήλατο, κράνη, φώτα μπρος και πίσω «για να σε βλέπουν το βράδυ» μου είπαν. Και συνέχισα με κλειδαριές και διάφορες θήκες. Η πρώτη μέρα μου ως ποδηλάτης ήταν μάλλον κωμική. Είχα τρομερό άγχος για τα αυτοκίνητα που με προσπερνούσαν ενώ ομολογώ ότι είχα και ένα άγχος με την ίδια την ποδηλασία που την είχα εγκαταλείψει στα 13 μου γιατί «ήμουν μεγάλος».
Η πρώτη εβδομάδα ήταν μέρες προσαρμογής για εμένα και το σώμα μου που πιάστηκε γρήγορα. Κάθε μέρα μου άρεσε και περισσότερο. Κάθε μέρα έκανα και περισσότερο ποδήλατο. Σήμερα έχω φτάσει σε ένα επίπεδο 4 φορές την εβδομάδα να κάνω 2 διαφορετικές διαδρομές. Μπλέκομαι με τα αυτοκίνητα, με τους πεζούς, πηγαίνω σε μέρη που πριν με το αυτοκίνητο ήταν σχεδόν απαγορευμένα λόγω του πάρκινγκ.
Τώρα πάω ακριβώς έξω από το σημείο που έχω επιλέξει και αφήνω το ποδήλατο μου. Θα ομολογήσω πως το αγαπημένο μου μέρος αλλά και δεκάδων άλλων ποδηλατών που βλέπω είναι το πάρκο στο Φλοίσβο. Γίνεται σημείο συνάντησης, αναψυχής, είναι το τέλος της διαδρομής και η αρχή της επιστροφής.
Αυτό που επισημαίνω τουλάχιστον σε μένα δεν είναι η αλλαγή του τρόπου ζωής μου. Εξακολουθώ να κάνω τα ίδια πράγματα που έκανα και πριν. Με μια βασική διαφορά: τώρα πλέον σέβομαι τους ποδηλάτες που ως κάτοχος Ι.Χ. δεν τους είχα και σε πολύ εκτίμηση γιατί «μου έκλειναν το δρόμο».
Εκτίμησα το ποδήλατο γιατί εκτός από μια καταπληκτική άσκηση για το σώμα, σου προσφέρει και άλλες συγκινήσεις. Περνώντας από τις Αθηναϊκές γειτονιές βλέπεις τις διαφορές από σημείο σε σημείο, μυρίζεις τα λουλούδια από τους κήπους των σπιτιών, βλέπεις τις ομορφιές και τις ... ασχήμιες των περιοχών.
Οι Έλληνες οδηγοί δεν είναι ακόμα εξοικειωμένοι με τους ποδηλάτες. Τους θεωρούν «εμπόδιο». Θα πρέπει όμως να παρατηρήσω ότι στη συντριπτική πλειοψηφία τους είναι υπομονετικοί ακόμα και αν συγχύζονται με την επαφή που έχουν με τους ποδηλάτες. Απλά δεν υπάρχει η τριβή έτσι ώστε να συνειδητοποιήσουν ότι είναι μέρος του συγκοινωνιακού συνόλου.
Όπως μου λένε από το μαγαζί με τα ποδήλατα που πηγαίνω για τη συντήρηση του ποδηλάτου μου ο κόσμος έχει στραφεί προς τα ποδήλατα καθώς είναι οικονομικά και προάγουν τον αθλητισμό. Όντως κάθε φορά βλέπω όλο και περισσότερα ποδήλατα στο δρόμο και μάλιστα σκέφτομαι πως αν και η Αθήνα δεν είναι μια επίπεδη Ευρωπαϊκή πόλη αρχίζει να μοιάζει με μια από αυτές. Όσα περισσότερα ποδήλατα βγουν τόσο πιο εξοικειωμένοι θα γίνουν οι οδηγοί των Ι.Χ..
Η οικονομική κρίση ευνοεί το ποδήλατο καθώς προσφέρει ευελιξία και μηδενικά έξοδα. Με την χρήση του μειώνονται τα αυτοκίνητα. Δεν είναι ρυπογόνο, γυμνάζει, ομορφαίνει, φτιάχνει τη διάθεση.
Το ποδήλατο δεν μπορώ να πως ότι θα γίνει ο νέος τρόπος ζωής σας, σίγουρα όμως θα σας αλλάξει την καθημερινότητα, θα την γεμίσει με χρώμα και ακόμα και αν δυσκολευτείτε στην αρχή, μετά θα αγαπήσετε την ποδηλασία όπως και εγώ. Σήμερα το βράδυ πάντως θα κάνω μια βόλτα μέχρι το πάρκο του Φλοίσβου, θα χαζεύω τον Αργοσαρωνικό μέχρι το ηλιοβασίλεμα και μετά θα πιω και ένα καφέ δίπλα στα σκάφη, στα σκαλάκια της μαρίνας για να με τονώσει στην επιστροφή που θα είναι και λίγο ανηφορική.
Τι λέτε; Ψήνεστε;
